Pożary wybuchały przed wojną w milionach miast polskich i rozprzestrzeniały się błyskawicznie. Paliły się głównie domy drewniane, stodoły pełne zbiorów. A w Otwocku płonęły świdermajery, których piękno znikało w językach ognia błyskawicznie.

Opowiadała mi moja znajoma, że w latach 60. znalazła się w Izraelu i często z Tel Awiwu jeździła do Jerozolimy, aby tam pochodzić do arabskich sklepów i kupić przyprawy ziołowe do gotowanych przez siebie potraw. Urocze arabskie sklepiki oferowały wspaniałe przyprawy i odpoczynek przy herbacie lub kawie gratis i miłą pogawędkę ze sprzedawcą.

W marcu 1898 roku lotem błyskawicy rozeszła się wiadomość o śmierci pisarza Klemensa Junoszy Szaniawskiego. Klemens Junosza zmarł w Otwocku i pierwsze komentarze prasowe były przepełnione informacją, że odszedł jeden z najbardziej utalentowanych pisarzy końca XIX wieku.

Minęły 3 godziny naszej wycieczki i należy nam się kawa i zebranie wrażeń, sprawdzenie zdjęć, szukamy kawiarni. Pojechałyśmy przed budynek kasyna i tu dostałyśmy informację od uczennic liceum, że jesteśmy blisko kawiarni Sosenka.

W upalny powszedni dzień września 2023 r. w towarzystwie dwóch koleżanek wybrałam się w podróż do Otwocka. Przeprawiłyśmy się przez Wisłę i bez przeszkód po kilku minutach GPS oświadczył nam, że jesteśmy u celu podróży, czyli przy posesji na ul. Warszawskiej 5 w Otwocku.

Ciekawi architektury otwockiej najczęściej przyjeżdżają tu, aby podziwiać drewniane domy na-zwane potocznie świdermajerami, które wprawiają zwiedzających w zachwyt.

Każde miasto ma swoją specyfikę powstawania i rozwoju. Na pewno na dzisiejszy wygląd Otwocka miał wpływ specyficzny klimat i flora okolic. Bliskość Warszawy dawała możliwość wypoczynku spędzania wakacji letnich i zimowych tym mieszkańcom, którzy z różnych powodów nie mogli jechać do Zakopanego czy do uzdrowisk zagranicznych.

Otwock to miasto ciekawe dla historyka, analiza każdej kamienicy, zespołu parkowego, ulicy przynosi ogrom wiedzy potrzebnej do opowieści o tym mieście.

Kałuszyn to miasteczko, o którym usłyszałam od moich bliskich seniorów wiele opowieści. Po wielu latach okazało się, gdy zainteresowałam się historią, że nie do końca to, co mi opowiadano, było prawdą.

W Kałuszynie, małym miasteczku z bogatą historią, przeszłość kryje wiele tajemnic.

Podróż w czasie do sanatorium w Rudce tramwajem konnym. O czym pisała ciotka Mirka w odkrydce, czyli rzecz o tęsknocie. Rozrywki sanatoryjne w miejscu, gdzie leczono choroby piersiowe.

Moje doświadczania z ostatnich lat uświadomiły mi, że miał rację Ibn Ezra, poeta i filozof żyjący w wieku XII dzieląc uczonych na trzy kategorie.

Każdy z nas posiada imię, nazwisko i ma swój indywidualny podpis. Przyjmijmy, że tak jest, pomijając wyjątki.

Gdy wreszcie odzyskaliśmy niepodległość w 1918 roku, a w 1920 r. nastąpił „Cud nad Wisłą” i już można było spokojnie przystąpić do układania planów oświatowych przy jednoczesnej odbudowie Polski, wtedy okazało się, że pokolenia Polaków nie znają historii swojej ojczyzny.

Gdyby ktoś mnie zapytał który z ilustratorów  XIX wiecznej literatury polskiej jest dla mnie najbardziej rozpoznawalny, bez wahania odpowiedziałabym, że jest to zdecydowanie Michał Andriolli.